Nietrzymanie moczu (inkontynencja) jest uznane za problem społeczny, dotyczy w głównej mierze płci pięknej. Szacuje się, że w wieku 50-70 lat ok. 40% kobiet i 11% mężczyzn zgłasza się z tym problemem do lekarza. Ten kłopotliwy objaw przyczynia się ograniczenia aktywności społecznej. Leczenie jest interdyscyplinarne ze względu na konieczność kompleksowego podejścia do problemu. W powodzeniu leczenia istotną rolę odgrywa ustalenie przyczyn inkontynencji – może ona być m.in. efektem nieprawidłowych nawyków, współistniejących schorzeń, przebytych operacji, urazów, zaburzeń statyki narządów w obrębie miednicy (np. po przebytej ciąży lub porodzie), zmian hormonalnych. Kobiety najczęściej skarżą się na utratę moczu związaną z wysiłkiem (podczas kaszlu, kichnięcia, dźwigania, uprawiania sportu), choć nierzadko rozpoznawane jest nietrzymanie moczu tzw. mieszane czyli oprócz wysiłkowego nietrzymania moczu występuje komponenta parć naglących związanych z nadreaktywnością pęcherza moczowego. U mężczyzn dominuje nietrzymanie moczu z parcia mające związek z pęcherzem nadaktywnym. Ponadto inkontynencja często współistnieje przy w łagodnym rozroście stercza lub jest konsekwencją przebytego zabiegu prostatektomii (np. prostatektomii).

Trzy czynniki szczególnie decydują o skuteczności fizjoterapii uroginekologicznej:

1. nadzór nad terapią – wykwalifikowany fizjoterapeuta przeprowadza instruktaż i weryfikuje poprawność wykonywanych ćwiczeń w trakcie kolejnych spotkań;
2. intensywność ćwiczeń – oprócz zajęć z fizjoterapeutą konieczne jest wykonywanie ćwiczeń wg ustalonej podczas wizyty częstotliwości;
3. stosowanie się do zaleceń – czasami konieczna jest modyfikacja nawyków i stylu życia.

Czas trwania terapii i częstotliwość spotkań są ustalane indywidualnie, w zależności od celu terapii. W przypadku nietrzymania moczu stosowane są zalecenia międzynarodowych organizacji ds. leczenia inkontynencji, gdzie za minimalny okres treningu mięśni dna miednicy uważa się 3 miesiące, choć pierwsze pozytywne efekty są odczuwane już po 3-4 tygodniach systematycznych ćwiczeń.

Tak, badania kliniczne wykazały, że reedukacja mięśni dna miednicy przeprowadzona u pacjentek w okresie przedoperacyjnym miała korzystny wpływ na efekt zabiegu – mniejsza ilość powikłań i niepowodzeń pooperacyjnych w porównaniu do grupy kobiet, które nie prowadziły ćwiczeń pod nadzorem fizjoterapeuty.

Wstrzymywanie strumienia moczu jest zachowaniem nienaturalnym, niezgodnym z fizjologią procesu mikcji (czyli oddawania moczu). Takie postępowanie może doprowadzić do:

1. zalegania moczu w pęcherzu moczowym, a co za tym idzie możliwych infekcji dróg moczowych;
2. zaburzenia współpracy pomiędzy mięśniem wypieraczem (jest to mięsień, który napina się w czasie opróżniania pęcherza), a mięśniem zwieraczem cewki moczowej (który w czasie oddawania moczu ma się rozluźnić), a w konsekwencji do naglących, częstych parć na pęcherz moczowy (tzw. pęcherz nadreaktywny)

Ćwiczenia mięśni dna miednicy nie mają negatywnego wpływu na przebieg ciąży i na zdrowie dziecka rozwijającego się w łonie matki. Kobiety, które w czasie ciąży rozpoczęły regularne ćwiczenia mają szansę na zmniejszenie ryzyka wystąpienia nietrzymania moczu po porodzie. Powrót do ćwiczeń tej grupy mięśni może nastąpić już kilka dni po rozwiązaniu. Ważne, aby jeszcze w ciąży nauczyć się, jak wykonywać je prawidłowo.

Poporodowy rozstęp mięśnia prostego brzucha jaki następuje w okresie ciąży jest efektem osłabienia tkanki mięśniowej tej okolicy. Charakterystyczne jest zagłębienie pomiędzy mięśniami w linii prostej brzucha. U niektórych kobiet proces regeneracji przebiega nieco wolniej i wskazane jest skonsultowanie się w tej kwestii ze specjalistą w celu doboru optymalnego sposobu leczenia (ćwiczenia, elektrostymulacja).

– gdy planujesz zajść w ciążę

– w ciąży po zakończonym pierwszym trymestrze i / lub przed porodem. Jeśli będzie potrzeba fizjoterapeutka ustali plan terapii na czas ciąży.

– po porodzie – w połogu po 3-4 t.p.p.   i / lub 6-8 t.p.p.

– w okresie okołomenopauzalnym

– w przypadku pojawienia się dysfunkcji uro-prokto-ginekologicznych.